Για το Γέροντα Παΐσιο η προσευχή είναι η μεγάλη δυνατότητα που μας έδωσε ο Θεός να επικοινωνούμε μαζί Του, για να ζητούμε την βοήθειά Του. Ο Γέροντας πονούσε, όταν έβλεπε τους ανθρώπους να ταλαιπωρούνται αγωνιζόμενοι «με τις λιγοστές ανθρώπινες δυνάμεις τους», ενώ θα μπορούσαν να ζητήσουν την βοήθεια του Θεού, ο Οποίος «μπορεί να στείλη όχι απλώς δύναμη θεία, αλλά πολλές δυνάμεις θείες· και τότε η βοήθειά Του δεν λέγεται θεία βοήθεια μόνον, αλλά θαύμα Θεού». Γι’ αυτό επέμενε ότι πρέπει να νιώσουμε την προσευχή ως ανάγκη και προσπαθούσε να βοηθήση όσους δεν είχαν μάθει να προσεύχωνται, «να βάλουν αρχή, για να πάρη μπρος η καρδιά τους στην προσευχή». Όσους πάλι είχαν αποκτήσει την καλή συνήθεια της προσευχής, τους ενίσχυε για να προσεύχωνται με περισσότερο φιλότιμο και μεγαλύτερη θέρμη. Σε όλους όμως τόνιζε, ως κύρια προϋπόθεση για την επικοινωνία με τον Θεό, την μετάνοια και την ταπείνωση. «Αδελφέ μου, γράφει σε επιστολή του, μη ζητάς τίποτε άλλο στην προσευχή σου από την μετάνοια… Η μετάνοια θα σου φέρη την ταπείνωση, η ταπείνωση θα σου φέρη την Χάρη του Θεού, και ο Θεός θα σου έχη μέσα στην Χάρη Του ό,τι χρειάζεται για την δική σου σωτηρία και ό,τι άλλο, σε περίπτωση που χρειασθή, για να βοηθήσης μία άλλη ψυχή». Και σε άλλη επιστολή του γράφει: «Προσπαθώ να συντρίβωμαι μπροστά στον Θεό απλώνοντας τις αμαρτίες μου και τις αχαριστίες μου· να ζητώ ταπεινά το έλεός Του και να Τον ευγνωμονώ δοξολογώντας».

*Σκληρό εξώφυλλο 310 σελίδες